Bogowie greccy zamieszkiwali najwyższą grecką górę — Olimp. Stamtąd mogli obserwować i kierować losem ludzi, ponieważ posiadali nadprzyrodzone moce. Jedli ambrozję i pili nektar, czyli boskie przysmaki, które zapewniały im wieczną młodość i nieśmiertelność. Bogowie greccy mieli przypisane dziedziny, którym patronowali. Każdemu przypisywano inne atrybuty. Bogów można było pytać o przyszłość. W tym celu należało udać się do specjalnego miejsca, zwanego wyrocznią. Jacy byli najważniejsi greccy bogowie? Przykłady greckich bogów Zeus — rządził Olimpem, był władcą bogów i ludzi, panem nieba i ziemi. Z czasem stał się idealnym bóstwem. Jego atrybutem był piorun, ponieważ posiadał wielką moc, która pozwalała mu rządzić piorunami i błyskawicami; Posejdon — władca mórz. Był bogiem wód, istot wodnych, wysp i trzęsień ziemi. Jego atrybut to trójząb; Hades — bóg podziemia i umarłych. Uważany był za boga bezlitosnego, ale sprawiedliwego. Nikt nie mógł opuszczać królestwa zmarłych, a także nikt z żywych nie mógł do niego wkroczyć. Hades posiadał atrybuty w postaci kluczy i berła. Hera — bogini rodzin, małżeństwa i płodności. Była najpotężniejszą boginią Olimpu, a jej atrybuty to paw oraz owoc granatu. Hera to siostra i jednocześnie żona Zeusa; Hestia — bogini ogniska domowego, była symbolem każdego domu. W domach i świątyniach palił się poświęcony jej ogień. Hestia opiekowała się rodzinami oraz miastami; Demeter — była boginią urodzaju i roślin. Atrybutem było zboże. Demeter to patronka rodziny, dobrych obyczajów oraz praw, oraz wielkich osiągnięć cywilizacyjnych; Hermes — bóg podróżnych, pasterzy, kupców i złodziei. Był posłańcem bogów i to właśnie on odprowadzał dusze zmarłych do Hadesa. Bóg-wynalazca, twórca sztuki muzycznej czy umiejętności pisania. Atrybutem Hermesa były skrzydlate sandały; Apollo — bóg sztuki i poezji. Patron wszystkiego, co piękne i dobre. Patron muzyki, poezji, światła słonecznego, przewodnik muz. Apollo był najpiękniejszym z bogów, zachował dar wiecznej młodości. Miał zdolność oczyszczania ludzi w sensie moralnym i fizycznym. Jego atrybut to lira; Artemida — opiekunka roślin i zwierząt. Wiecznie młoda bogini łowów i księżyca. Zajmowała się głównie polowaniem, a jej atrybutem był łuk. Artemida była znakomitą łuczniczką, a jej strzały przynosiły cichą i bezbolesną śmierć; Ares — bóg wojny, który był znienawidzony przez ludzi i innych bogów. Ares to wcielenie agresji i brutalnej siły. Jego atrybuty to miecz i tarcza; Afrodyta — najpiękniejsza z bogiń i patronka miłości. Opiekowała się żeglarzami. Jej atrybut to róża; Atena — bogini mądrości, roztropności i dobrej rady. Patronka miast i panujących dynastii. Otrzymała władzę nad Atenami, ponieważ podarowała ludziom drzewo oliwne. Jej atrybut to sowa; Hefajstos — bóg ognia i kowali. Był jednym z najbardziej pracowitych bogów. Miał kuźnie wewnątrz wulkanów, gdzie pracował wraz z cyklopami. Jego atrybut to młot. Co oznaczają imiona greckich bogów? Zeus — jego imię prawdopodobnie oznaczało „jasność” lub „niebo”; Artemida — jej imię wywodzi się z greckiego „artemis”, czyli „bezpieczny”; Hermes — prawdopodobnie od „herma”, czyli „stos kamieni”; Demeter — znaczenie jej imienia to gleba-matka; Afrtodyta — jej imię pochodziło od greckiego „aphros”, czyli „piana”; Ares — jego imię może wywodzić się od „arsen”, czyli „męski”; Atena — pochodzenie jej imienia nie jest pewne, być może ma ono źródło w greckim „ather”, czyli „precyzyjne, ostre”. Mnogość i różnorodność greckich bogów może w pewnej chwili przytłaczać. Jednak z naszą pomocą zapamiętanie ich imion i charakterystyk nie powinno sprawić dziecku trudności, a z pewnością przyda się na każdym etapie edukacji.
Razem ze swymi siostrami, Plejadami, zostały przemienione w gwiazdy z żalu, po śmierci ich brata Hyasa, ukąszonego przez węża. Pojawienie się Hiad zwiastowało początek deszczów, a zstępowanie wzywało do orki. Mityczne Hiady są identyfikowane z Hiadami w gwiazdozbiorze Byka.
Mitologia grecka jest źródłem wszystkiego. Grecy tłumaczyli w niej powstanie świata oraz relacje, jakie w nim zachodzą. Jednak nie tylko dla Greków mitologia była swego rodzaju nauką o dziejach świata. Stworzyła ona całe europejskie wyobrażenie o jego porządku. Stanowi, prócz Biblii, jeden z fundamentów europejskiej kultury i sztuki. Stworzyła pojęcia i tematy, na których opierano się w późniejszych epokach nawiązujących do antyku. Jest niewątpliwie jedną z najwspanialszych rzeczy, jakie pozostawili po sobie Grecy i z której sporo możemy dowiedzieć się o nich samych. Jednak jest przy tym bardzo urozmaicona, a przez to może być zawiła. Co tak naprawdę o niej wiemy? Na początku był chaos… czyli mitologia grecka i kilka słów o niej Mitologia grecka to zbiór mitów opowiadających o powstaniu świata, bogach i herosach. Była nieodłącznym elementem kultury greckiej i ściśle związana z religią tamtych czasów. Podstawową jej cechą jest politeizm (z gr. polys – liczny, theos – bóg), czyli wiara w wielu bogów, którym dodatkowo Grecy przypisywali liczne atrybuty. Każde zjawisko przyrody, a także elementy natury miały przypisane sobie bóstwa. Bogowie greccy zbliżeni byli do ludzi, gdyż mieli ich cechy, co nazywa się antropomorfizacją – i to również charakteryzuje grecką mitologię. Nieśmiertelni bogowie z jednej strony posiadający niezwykłe, nadprzyrodzone moce, z drugiej – borykający się ze swoimi zupełnie ludzkimi wadami i słabościami. W mitach istotną rolę odgrywał los i przeznaczenie, co ma również bezpośredni związek z wierzeniami Greków. Mitologia odzwierciedlała życie, świadomość ludzi tamtych czasów oraz relacje społeczne, jakie między nimi zachodziły. To poprzez mity Grecy tłumaczyli sobie funkcjonowanie świata i wszystko to, czego nie byli w stanie objąć umysłem. Zastępowała im ona naukę o prehistorii, przedstawiając dzieje świata od pierwotnego, znanego nam wszystkich chaosu. Mitologia przedstawia także wydarzenia historyczne, które, nawet podkoloryzowane i pełne fikcji (jak Iliada Homera), stanowią źródło wiedzy o bitwach i wojnach w dziejach starożytnych Greków. Mitologia grecka a mitologie innych kultur Trzeba to sobie jasno powiedzieć – mitologia grecka potrafi być nie lada zagwozdką dla jej badaczy, gdyż jest niezwykle różnorodna i niejednoznaczna (zupełnie jak przepowiednie wyroczni delfickiej, a nawet ich tłumaczenia, których dokonywali kapłani). Przyczyną jest położenie kraju oraz jego historia. Na ziemiach greckich przez lata przewinęły się liczne ludy, a system państwowy w ówczesnej Grecji opierał się na państwach-miastach (polis), których niezliczona ilość przekładała się na podziały ich mieszkańców. To powodowało, że wersje mitów nie były spójne, a często nawet sprzeczne. Dlatego trudno niekiedy mówić o jednej wersji mitu, która miałaby stanowić swego rodzaju prawdę objawioną. Bardzo często w sąsiednich wioskach czczono zupełnie różne bóstwa. Dodatkowo, jako miłośnicy morskiej żeglugi, a także ze względu na położenie swojego kraju, Grecy mieli kontakty z Egipcjanami czy ludami Azji. Naturalnie zapożyczali więc oni sporą część ich wierzeń, dzięki czemu w mitach odnaleźć możemy naprawdę wiele elementów wspólnych z mitologiami i religiami innych kultur (jak kultura sumeryjska czy babilońska). Najważniejsi greccy bogowie i greckie boginie Według wierzeń greckich pierwszymi istotami na świecie byli tytani. Ważną postacią jest tutaj Kronos, władca, który pożerał swoje własne nowonarodzone dzieci w obawie, że któreś z nich odbierze mu władzę. Jedynym uratowanym był najmłodszy Zeus, którego ocaliła jego matka – Reja (żona, ale i siostra Kronosa; kazirodztwo to jeden ze stałych elementów mitologii greckiej), podając swojemu mężowi kamień zawinięty w pieluszkę. Zeus wychowywał się w ukryciu, ale gdy dorósł, odwiedził ojca i podał mu napój, który spowodował, że ten wypluł zjedzonych przez siebie bogów. Wtedy zaczęła się walka o władzę tytanów z bogami. Zwyciężyli ci ostatni i od tej pory to oni władali światem. 📰 Zapisz się na nasz darmowy newsletter i bądź na bieżąco z nowymi publikacjami na Zapisując się na newsletter, zgadzasz się na otrzymywanie informacji o nowych artykułach oraz produktach związanych z serwisem Twoje dane osobowe będą przetwarzane w celu obsługi newslettera na zasadach opisanych w polityce prywatności. Mitologia, jaką znamy, jest zasługą dwóch gigantów epiki tworzących w starożytności – Homera i Hezjoda. To oni wykreowali świat i system bogów, umiejscawiając ich na Olimpie, nadając im przydomki i określając zakres ich władzy. Wśród greckich bogów bardzo ważna była hierarchia ważności. Przedstawimy Wam teraz tych najważniejszych. BOGOWIE NA OLIMPIE Syn Kronosa i Rei. Najwyższy z bogów, pan nieba i ziemi. Miał potężną moc, o czym świadczyć mogą jego atrybuty: pioruny oraz tarcza – egida. Zeus znany był ze swoich imponujących podbojów i bynajmniej nie chodzi tu o podboje terytorialne, ale seksualne. Z jego licznych związków ze śmiertelniczkami zrodzili się herosi. Często przybierał postać zwierzęcia, ale także deszczu czy innego bóstwa, aby ukryć się przed gniewem i zazdrością swojej małżonki. Siostra i żona Zeusa. Władała niebem, opiekowała się kobietami, małżeństwami i rodzinami, także jako patronka macierzyństwa. Jak na ironię, borykała się z niewiernością swojego męża. Przez intrygi, jakie knuła przeciwko kochankom i nieślubnym dzieciom Zeusa, stała się symbolem zazdrości. Przedstawiana z wachlarzem pawich piór. Córka Zeusa, zrodzona z jego głowy rozciętej toporem przez Hefajstosa wezwanego przez boga bogów, gdy ten uskarżał się na straszny ból. Jako bogini mądrości (a jakżeby inaczej, w końcu wyłoniła się z głowy), dobrej rady, sprawiedliwej wojny i pokoju przedstawiana jest w pełnej zbroi, a jej symbolem jest, jak można się domyślić, sowa. Syn Zeusa i Latony. Bóg wszelkiej sztuki, a więc i zwierzchnik muz, a także bóg zdrowia, choroby oraz wróżb. Wyrocznia delficka była w okresie homeryckim miejscem kultu Apollina. Kapłanka Pytia, wieszczka boga, w trakcie całego ceremoniału, odurzona i ubrana w białą szatę, wpadała w swego rodzaju trans i udzielała odpowiedzi na zadane kwestie. Jednak były one niezrozumiałe dla zwykłych śmiertelników, dlatego tłumaczyli je świątynni kapłani (co też w zasadzie nie było do końca jednoznaczne). Apollo był najpiękniejszym z bogów, a jego wizerunek dopełniała lira, na której grze był mistrzem. Bliźniacza siostra Apollina. Bogini łowów i natury, władała lasami i dziką zwierzyną. Opiekowała się młodzieżą oraz żeglarzami. Jej atrybutem był łuk. Syn Zeusa i Hery. Ze względu na nieprzejawianie szczególnych zdolności wychowywany był przez Tytana, który uczył go ćwiczeń fizycznych. Stał się bogiem krwawej wojny, gwałtów i mordu. Jak można się domyślić, nie był zbyt lubiany na Olimpie – nawet przez swoich własnych rodziców. Siostra Aresa, równie jak on znienawidzona zarówno wśród bogów, jak i ludzi. Była boginią niezgody, współzawodnictwa, sporów i chaosu. Jej nieproszona wizyta na weselu Peleusa i Tetydy, podczas której rzuciła na stół jabłko niezgody z napisem „Dla najpiękniejszej”, wywołując tym samym spór między Herą, Afrodytą i Ateną, była pośrednią przyczyną wojny trojańskiej. Syn Zeusa i Mai. Bóg handlu, dróg, podróżnych, kupców, pasterzy oraz złodziei. Znany jako posłaniec bogów. Odprowadzał także zmarłych do Hadesu. Jego atrybutami są kaduceusz, czyli laska z kija oliwnego lub laurowego, opleciona dwoma wężami, zakończona parą skrzydeł, a także petasos (kapelusz) ze skrzydłami. Nieodłącznym jego elementem były też sandały ze skrzydłami. Nie ma co – uskrzydlony był to chłopak! Ze związku Hermesa i Afrodyty powstało dwupłciowe bóstwo – Hermafrodyta. Syn Zeusa i Hery. Pracował w kuźni w wulkanie Etna, gdzie wykuwał błyskawice dla Zeusa oraz strzały dla Erosa. Stworzył też piękną zbroję dla Achillesa, w której ten zabił Hektora pod murami Troi. Bóg ognia, sztuki kowalskiej i złotniczej. Młot i kowadło to jego atrybuty. Na świat przyszła, wyłaniając się z morskiej piany, i dlatego jej symbolem jest morska muszla. Bogini piękna, miłości i młodości. Najpiękniejsza ze wszystkich bogiń. Żona Hefajstosa, lecz ich małżeństwo nie należało do szczęśliwych, gdyż Afrodyta była niewierna. Syn Aresa i Afrodyty (lecz trzeba brać pod uwagę, że to niejedyna wersja jego narodzin). Bóg miłości i seksualnej namiętności. Przedstawiany był zazwyczaj jako uskrzydlony młodzieniec z łukiem i kołczanem pełnym strzał gotowych przeszyć ludzkie serca miłością i takimi, które potrafiły wypełnić je również nienawiścią. Bogini ziemska, matka ziemi. Bogini rolnictwa i urodzaju, przedstawiana z wieńcem kłosów na głowie. Matka Persefony, która pewnego dnia została porwana przez Hadesa. Zrozpaczona Demeter szukała córki, a gdy dowiedziała się o jej losie, ziemia natychmiast stała się jałowa. Po interwencji bogów Persefona mogła przebywać z matką osiem miesięcy – wtedy też ziemia rozkwitała. Pozostały czas w roku spędzała w Hadesie i na ziemi nic wtedy nie wyrastało. Tak Grecy tłumaczyli sobie pory roku. Najstarsza córka Kronosa i Rei, a więc połknięta przez ojca jako pierwsza. Bogini domowego ogniska, podróżnych, nowożeńców i sierot. Nigdy nie uczestniczyła w żadnym sporze. Jej atrybuty to pochodnia i ognisko. Syn Apollina i Koronis. Bóg sztuki lekarskiej oraz odradzającej się natury. Zabity przez Zeusa, który obawiał się skutków poczynań Asklepiosa, gdy ten zaczął wskrzeszać zmarłych (faktycznie – było się czego obawiać…). Jego atrybutem jest laska (bez skrzydeł!) z owiniętym dookoła wężem, niestety często mylona z atrybutem Hermesa. Jednak to laska Asklepiosa jest symbolem medycyny, który można zaobserwować chociażby na karetkach pogotowia. Syn Zeusa i Semele. Bóg płodności, dzikiej natury i oczywiście wina. Na jego cześć odbywały się Dionizje, czyli naprawdę duże imprezy z tańcami, śpiewami i winem. Dionizje Wielkie dały początek tragedii, a Małe – komedii. Personifikacja i bóg śmierci. Jego atrybutami są czarne skrzydła, łańcuch oraz zgaszona i odwrócona pochodnia. Bliźniaczy brat Hypnosa – boga snu (sen był i jest częstym motywem w literaturze, o czy możecie poczytać tutaj: Motyw snu w literaturze światowej). INNI BOGOWIE Brat Zeusa. Bóg wód, wodnych istot, wysp i trzęsień ziemi. Mieszkał w podwodnym pałacu. Jego atrybutem jest trójząb. Brat Zeusa i Posejdona. Bóg podziemnego świata zmarłych, którym rządził ze swoją żoną Persefoną. Był surowy i siał postrach, ale przy tym był sprawiedliwy. Jego atrybutami są klucze oraz berło. Towarzyszył mu zawsze trójgłowy pies Cerber, który strzegł wejścia do świata zmarłych. Mitologia grecka – inne postacie Nie tylko bogowie i śmiertelnicy pojawiali się w mitach. Ważną rolę odgrywały także muzy – dziewięć córek Zeusa i Mnemosyne, z których każda opiekowała się inną dziedziną sztuki, oraz herosi – zrodzeni ze związków bogów z ludźmi (co dowodzi przenikania się tych dwóch światów) półbogowie o nadzwyczajnych zdolnościach. HEROSI Syn Zeusa i Alkmeny. Znany ze swojej niezwykłej siły, męstwa i waleczności, a także wybitnych umiejętności strzelania z łuku. Jego postać znajdziemy w micie Dwanaście prac Heraklesa, w którym dowiódł, że ma moce przewyższające człowieka. Syn Posejdona i Ajtry. Heros ateński, który również musiał dowieść swej siły, wykonując prace (jak w micie o Heraklesie), z których najbardziej znaną jest zabicie Minotaura – pół człowieka, pół byka. Syn Peleusa i Tetydy. Jako niemowlę został zanurzony przez matkę w wodach Styksu, co miało go unieśmiertelnić, jednak pięta, za którą go trzymała, stała się jego słabym punktem. Oczywiście stąd wziął się związek frazeologiczny pięta achillesowa. Ciążyła nad nim przepowiednia o udziale w wojnie trojańskiej, a co za tym idzie – rychłej śmierci w chwale. Zanim Troja została zdobyta przez Achajów, Achilles, jako bohater tej wojny, zginął ugodzony właśnie w piętę. Mitologia grecka to kopalnia wiedzy o wierzeniach, kulturze i społeczeństwie tamtych czasów. Jej znajomość pozwala zrozumieć dziedziny sztuki, które w późniejszych epokach czerpały z niej pełnymi garściami. Wielu twórców, także z naszego kraju, odnosiło się do niej w swoich utworach: Odprawa posłów greckich Jana Kochanowskiego, Grób Agamemnona Juliusza Słowackiego, Ikar Stanisława Grochowiaka czy Prawa i obowiązki Tadeusza Różewicza. Także w Weselu Stanisława Wyspiańskiego znajdziemy symbolikę, którą skrywa grecka mitologia. Nie sposób wymienić obrazy, które nawiązywały do całej sztuki antyku. Mitologia to także źródło związków frazeologicznych, jak na przykład koń trojański, puszka Pandory, jabłko niezgody, męki Tantala, nić Ariadny, olimpijski spokój, paniczny strach, róg obfitości, syzyfowa praca, tytaniczny wysiłek, wyrocznia delficka. Grecka mitologia była podłożem dla rzymskich mitów. Oba systemy wierzeń były do siebie bardzo podobne. Rzymianie przejęli od Greków funkcje poszczególnych bogów oraz bóstw. Podobieństwa widać także w ich nazwach. Nie znaczy to jednak, że nie ma między nimi żadnych różnic. Ale to już materiał na osobny artykuł 😉 Zainteresuje Cię również: Nauczyciel wskazuje najważniejsze mity związane z Hadesem: - syn Rei i Kronosa, brat Zeusa, - rola Hadesa w porwaniu Persefony, - Persefona jako królowa zaświatów, - Hades jako władca umarłych: spotkanie z Orfeuszem. Ćwiczenie 4. Ćwiczenie 5. Rex inferorum (Graece): Canis infernalis, tria capita habens: obejrzyj 01:38 Thor Love and Thunder - The Loop Czy podoba ci się ten film? Apollo - syn Zeusa i Leto, bliźniaczy brat Artemidy i brat Ateny . Urodził się na wyspie Delos. Był bogiem muzyki, zdrowia, sztuki, wyroczni, wróżb, przewodnikiem Muz - dziewięciu cór Zeusa i Mnemosyne. W późniejszych wierzeniach Apollo przejął zadania boga słońca Heliosa - jeżdżenie złotym rydwanem słońca po nieboskłonie. Patron poetów i śpiewaków. W swoich wierzeniach Grecy coraz bardziej zwiększali kompetencje Apolla, oddawali mu cześć nawet jako bogu prawa i porządku świata. Apollo pełnił rolę opiekuna wyroczni delfickiej. Apollo był najpiękniejszym i najmłodszym z męskich bogów. Wysoki i smukły, z długimi blond włosami spadającymi na ramiona, przedstawiany jako ideał męskiej urody bez zarostu na twarzy i owłosienia na jądrach. Grał mistrzowsko na lirze. Często przebywał na ziemi. Raz nawet, wygnany z Olimpu, służył u króla Admeta w Tesalii, gdzie pasł trzody grając na fujarce. Był jednym z najjaśniejszych postaci greckiego Olimpu. Nazywano go Zbawcą, gdyż wspierał ludzi w cierpieniu, ratował z nieszczęścia, śmierć odwracał, zbrodniarzy oczyszczał z grzechów. Z Parnasu rozsyłał natchnienie. W Atenach po zbiorach jesiennych odbywało się święto ku jego czci. Miał mnostwo romansów, zarówno z kobietami jak i z mężczyznami. Oktawian August uznawał Apollina za swojego protektora i przypisywał mu swoje zwycięstwa ( nad Markiem Aurieliuszem w 31 r. pod Akcjum). Apollo uchodził też za ojca Pitagorasa. Bóg ten pełnił ważną rolę w misteriach orfickich jako dający nowe życie. Mity związane z Apollinem Marsjas, świetny flecista, twierdził, że gra lepiej od samego Apollina, więc dwaj muzycy zmierzyli się na górze Nysa. Sędziowali im pasterze i pasterki. Bóg grał i śpiewał jednocześnie co dało mu zwycięstwo, a śmiertelnik został schwytany przez Apollina, przywiązany do drzewa i obdarty żywcem ze skóry. Kiedy Marsjas umarł wszystkie boginki górskie i bogowie leśni płakali po nim tak obficie, że z ich łez wypłynęła rzeka, którą nazwano jego imieniem - Marsjas. Apollo dał ośle uszy królowi Midasowi, który był świadkiem zawodów między Apollinem i Marsjasem, i który jako jedyny zagłosował za śmiertelnikiem. Zabił Pytona. Pomimo, że był potworem, za śmierć musiał zrobić coś dobrego,więc ustanowił igrzyska pytyjskie. W innej wersji zgładził też smoka Delfyne. Razem z Artemidą zgładził potwora Tytiosa, którego Hera posłała w celu zgwałcenia Leto, matki bliźniaków. Tytios został strącony do Tartaru, gdzie sępy codziennie ucztowały nad jego wątrobą. Apollo pewnego razu, gdy był jeszcze bardzo młody, przechwalał się, że strzela z łuku lepiej od Erosa. Ten rozeźlony strzelił strzałą miłości wprost w serce boga muzyki, a strzałę nienawiści posłał zaś w serce nimfy Dafne. Apollo zaczął gonić ją po całym świecie i schwytał ją prawię, ale ta wznosła swe modlitwy do Gai, która zmieniła ją w drzewo laurowe. Podczas wojny trojańskiej Apollo mścił się na Agamemnonie za zniewagę jakiej dopuścił porywając Chryseis, córkę kapłana Apollina, Chrysesa. Zarządzał zwrócenia dziewczyny, a prośba została spełniona. Innym razem Apollo naprowadził strzałę Parysa na piętę Achillesa. Apollo miał przyjaciela, Hiacynta. Zefir, bożek łagodnego wiatru bardzo go pokochał, ale pewnego razu go zabił. Kiedy Apollo wraz z Hiacyntem rzucali dyskami wietrzyk zawiał mocniej i dysk uderzył w głowę Hiacynta powodując jego śmierć. Z krwi uśmierconego młodzieńca wyrosły kwiaty hiacynty. Kyparissos był myśliwym pochodzącym z Beocji. Pewnego dnia podczas polowania niechcący zabił swego ulubionego jelenia. Nie mógł się z tym pogodzić i dlatego prosił Apolla, aby ten zrobił coś, co pozwoliłoby zaprzestać jego cierpieniom. Apollo w końcu spełnił jego prośbę i zamienił go w drzewo cyprysowe, które stało się symbolem bólu i żałoby. Apollo miał liczne miłości. Jednym z nich była Marpessa, którą porwał Idas, śmiertelnik. Kobieta wybrała śmiertelnika, bo bała się że na starość bóg ją opuści. Apollo kochał się także w Kassandrze, nauczył ją nawet wieszczenie. Ta jednak odwróciła się od boga, a ten rozgniewany odebrał jej sztukę wieszczenia, tak że nikt jej nie wierzył. Po niepowodzeniu spisku Posejdona, Apollina i Hery na Zeusa (bogowie chcieli powiesić go łańcuchami na nieboskłonie) Apollo wraz z Posejdonem w ramach kary mieli służyć u trojańskiego króla Laomedonta. Król nie chciał jednak im zapłacić za pomoc w budowie murów trojańskich, więc już jako bóg spuścił na Troję zarazę. Apollo był bardzo poruszony tym, że Zeus raził piorunem jego syna, Asklepiosa. Dlatego też próbował się na nim zemścić i pozabijał swoimi strzałami cyklopów, którzy wykuli piorun Zeusa. Król bogów na początku chciał zesłać Apollina do Tartaru, ale po mediacji Latony załagodził wyrok. Apollo musiał odpracować rok przy pasaniu wołów u tesalskiego króla Admeta. Podczas tego roku krowy zawsze rodziły po dwa cielęcia, gospodarstwo cieszyło się dobrobytem. Inny mit związany jest z bogiem Hermesem. Bóg, będąc jeszcze w pieluchach ukradł Apollinowi święte woły. Ten chciał go ukarać, ale Hermes pokazał mu swój wynalazek - lirę, która stała się ukochanym istrumentem Apollina. Wktórce też Apollo wymienił u Hermesa flet, kolejny wynalazek za kaduceusz. Wraz z siostrą Artemidą Apollo brał udział w rzezi dzieci Niobe, w której mścił honor swojej matki, Leto. Kochanki i ich potomstwo Kochaniki Potomstwo Epikasta Trofonios Ethusa (Aethusa) Eleuter Euadne Jamos Euboea Agreus Hekouba Troilos Kajnis Koronos Kalliope Orfeusz, Linos Kelajno Delfos Koronis Asklepios Korykia Lykoras Kreuza Ion Kyrene Aristajos Manto Mopsos Melia Keos Otreis Fagros Ourea Ileus Partenope Lykomedes Phthia Polybojtes, Laodokos, Doros Prokleja Tenes Psamante Linos Rhoio Anios Sinope Syros Stilbe Lapites, Kentauros Syllis Zeukippos Talia Korybanci Tero Kairon matka nieznana Apis, Idmon, Epidauros, Onkios, Erymantos, Melaneus, Brankhos, Trofonios, Dryops Galeria Apollo i Dafne, Carlo Maratta, 1625-1713Apollo i DafneApollo i DafneApollo Saurocton, LuwrApollo, Muzeum w AtenachApollo w muzeum w TunisieApollo z muzami, Muzeum w IstambuleApollo i Herakles, LuwrPosąg Apolla, FlorencjaApollo, Ateny Świątynie Świątynia Apolla w DelfachKompleks w DelfachKoryntBassajRodosOikos i Naxians, wyspa DelosŚwiątynia Apollo Ateńskiego, wyspa DelosWielka Świątynia Apolla, Delians, wyspa DelosWyspa Poros, GrecjaDidimaEginaWyspa NaksosŚwiątynia Apollo Zoster w Vouliagmeni, GrecjaSkala, GrecjaKalapodi, GrecjaWyspa Kos (rzymska)Kourion, CyprSyrakuzy, Sycylia, WłochyCumae, WłochyPompeje, Włochy (rzymska)Apollo Sosianus, Rzym, Włochy (rzymska)Apollo Palatinus, Rzym, Włochy (rzymska)Hierapolis, TurcjaSide (rzymska)Bulla Regia, TunezjaCyrena, LibiaLauningen, Bawaria, Niemcy (rzymska) Mitologia Grecka Bogowie Olimpijscy Afrodyta | Apollo | Ares | Artemida | Atena | Demeter | Dionizos Hades | Hefajstos | Hera | Hermes | Hestia | Posejdon | Zeus Pomniejsi Bogowie Amfitryta | Ariadna | Asklepios | Boreasz | Charyty | Chronos | Dejmos | Ejlejtyja | Enyo | Eol | Eris | Eros | Erynie Eter | Euros | Fobos | Hebe | Hekate | Hory | Hymen | Hypnos | Iris | Kymopoleja | Leukotea | Metis | Morfeusz Muzy | Nemezis | Nike | Notos | Pan | Persefona | Plutos | Psyche | Styks | Tanatos | Tryton | Tyche | Zefir Tytani Asteria | Astrajos | Atlas | Eos | Epimeteusz | Fojbe | Helios | Hyperion | Japet | Klimene | Kojos | Krios | Kronos | Lalentos | Leto | Menojtios | Mnemosyne | Okeanidy | Okeanos | Pallas | Perses | Prometeusz | Rea | Selene | Temida | Tethys | Theja Protegonoi Ananke | Chronos | Ereb | Eter | Fanes | Gaja | Hemera | Hydros | Natura | Nesoi | Nyks | Ourea | Pontos | Talassa | Tartaros | Thesis | UranosMnemosyne (mitologia) Mnemosyne (także Mnemozyna, Mnemosyna, Pamięć; stgr. Μνημοσύνη Mnēmosýnē ‘pamięć’, łac. Moneta) – w mitologii greckiej tytanida, bogini i uosobienie pamięci . Należała do pierwszego pokolenia tytanów i tytanid [1] [2]. Uchodziła za córkę Uranosa i Gai [1] [3] [4].
Grecy wierzyli w wielu bogów (i wiele pokoleń bogów) i wierzyli, że mają zarówno nadprzyrodzone moce, jak i ludzkie słabości. Prawdopodobnie największymi stworzeniami w mitologii greckiej jest dwunastu olimpijskich bogów, którzy wzięli swoją nazwę od miejsca zamieszkania - Olimpu. Zeus Władca bogów olimpijskich i bóg nieba, grzmot i sprawiedliwość. Jego bronią jest błyskawica. Żonaty z Hera. Poseidon Bóg morza, trzęsień ziemi i koni. Jego bronią jest trójząb, a on jest drugi u władzy po Zeusie. Hades Bóg podziemnego świata i bogactwa. Pan umarłych. Hestia Bogini paleniska i domu. Siostra Zeusa. Hera Bogini kobiet, małżeństwa i porodu. Panująca bogini Olimpii, ponieważ wyszła za mąż za Zeusa. Aris Bóg wojny. Syn Zeusa i Hery. Athena Bogini mądrości, rozumu, inteligentnej działalności, sztuki i literatury. Córka Zeusa. Apollo Bóg słońca, światła, uzdrawiania, medycyny, muzyki, poezji, przepowiedni, łucznictwa i prawdy. Syn Zeusa i Leto oraz brat bliźniak Artemidy Aphrodite Bogini miłości, pożądania, piękna i płodności. Hermes Najszybszy z bogów i posłaniec wszystkich innych bogów. Bóg handlu, złodziei, handlu i podróżników. Syn Zeusa i Maii. Artemis Bogini czystości, dziewictwa, porodu, polowania, lasu, księżyca i środowiska naturalnego. Córka Zeusa i Leto oraz siostra bliźniaczka Apollina. Hefajstos Bóg ognia i kuźni. Syn Zeusa i Hery oraz mąż Afrodyty. Dedal i Ikar Daedalus był znanym rzeźbiarzem i budowniczym, który zbudował duży labirynt zwany „Labiryntem” pod pałacem Knossos na Krecie, w którym król Minos trzymał potwora: pół człowieka, pół byka (Minotaur). Struktura składała się z tak złożonej plątaniny, że nie można było się z niej wydostać. Po zakończeniu labiryntu król Minos nie chciał, aby Dedal powiedział nikomu innemu, i zamknął go i jego jedynego syna Ikara w wysokiej wieży. Dedal i Ikar nie lubili być więźniami i zaczęli myśleć o drogach ucieczki. Po obejrzeniu ptaków z okien wieży Deadalus postanowił zrobić skrzydła dla niego i jego syna z ptasich piór i wosku, aby mogli odlecieć i uwolnić się. Kiedy Dedal przywiązał skrzydła do syna, ostrzegł syna, aby nie latał zbyt blisko morza, ponieważ wilgoć fal zwilżyła pióra, czyniąc je zbyt trudnymi do latania i nie lecąc zbyt wysoko na niebie ponieważ słońce stopiłoby wosk. Ikar był tak zafascynowany ucieczką, że zapomniał ostrzeżeń ojca i zaczął wspinać się coraz wyżej. Kiedy wspiął się na niebo, jego skrzydła zaczęły się topić. Kiedy Icarus zauważył, że to, co się dzieje, spróbował znów lecieć głębiej, ale było już za późno, by skrzydła rozpadły się i wpadł do wody i utonął. Tezeusz i Ariadna Król Minos (król Krety) miał potężną marynarkę wojenną, której obawiała się cała Grecja. Zgodził się z królem Aegues (Atenami), że nie zaatakuje Aten, jeśli Ateńczycy byliby gotowi wysłać co roku siedmiu chłopców i siedem dziewcząt, aby nakarmić Minotaura. Kiedy nadszedł czas na wysłanie chłopców i dziewcząt na Kretę, książę Tezeusz (syn króla Aegeusa) chciał uratować dzieci i każdego, kto może zostać wysłany w przyszłości, i postanowił wykorzystać je do zabicia Minotaura. Król Aegeus poprosił syna, aby nie odchodził, obawiając się, że jego syn zostanie pożarty przez Minotaura. Tezeusz nalegał jednak i popłynął na Kretę czarnym żaglem. Obiecał ojcu zmienić żagiel łodzi na biały, aby ogłosić, czy wygrał i wrócił do domu. Kiedy przybyli na Kretę, spotkali króla Minosa i jego córkę Ariadnę. Księżniczka Ariadna natychmiast zakochała się w księciu Tezeuszu i postanowiła pomóc mu w jego misji. Tej nocy dała Tezeuszowi miecz i kłębek nici i poinstruowała go, aby związał belę nici z drzwiami labiryntu, w którym żył Minotaur, i rozwinął ją, gdy przechodził przez labirynt, aby mógł znaleźć swoją nić wrócisz, gdy tylko zabije mieczem Minotaura. Książę Tezeusz zrobił dokładnie to, co mu nakazał, a po znalezieniu Minotaura rozegrała się wielka bitwa, którą wygrał, zabijając Minotaura i pozostawiając labirynt z piłką nici jako przewodnikiem. Puszka Pandory Według mitologii greckiej Pandora była pierwszą kobietą na ziemi i została stworzona przez boga Zeusa jako akt zemsty na mężczyźnie. Zlecił Hefajstosowi stworzenie pięknej kobiety, której bogowie obdarowali wszelkim urokiem (wraz z ciekawością i oszustwem), i wysłał ją na ziemię jako prezent dla Epimetheusa, który się w niej zakochał i poślubił ją. Jako prezent ślubny Zeus Pandora wysłał piękne pudełko, którego nigdy nie pozwolił jej otworzyć, i dał Epimetheusowi klucz do pudełka. Z czasem Pandora bardzo ciekawiła zawartość pudełka i kilkakrotnie poprosiła Epimetheusa, aby pozwolił im otworzyć pudełko, ale za każdym razem mówił „Nie”. Pewnego dnia, gdy Epimetheus spał, Pandora ukradła klucz i otworzyła pudełko. Kiedy otworzyła wieko, by spojrzeć na straszne rzeczy, które wyleciały z pudełka, każda katastrofa doświadczyła czegoś wcześniej: choroby, rozpaczy, złości, chciwości, nienawiści, przemocy, okrucieństwa i wojny. Pandora nie była w stanie złapać tych wszystkich rzeczy, zanim odleciały. Zatrzasnęła wieko i przekręciła kluczyk. Jedyne, co zrobiła, to utrzymywanie ducha nadziei, który zawarł Zeus, aby podtrzymywać ludzi, gdy paskudne rzeczy ich przygniatały. [ff id="4"] .przewodnik muz w mitologii greckiej
