For faster navigation, this Iframe is preloading the Wikiwand page for Parafia św. Anny w Pruchnej. Connected to: {{:: Z Wikipedii, wolnej encyklopedii {{bottomLinkPreText}} {{bottomLinkText}} This page is based on a Wikipedia article written by contributors (read/edit). Text is available under the CC BY-SA license; additional terms may apply. Images, videos and audio are available under their respective licenses. Please click Add in the dialog above Please click Allow in the top-left corner, then click Install Now in the dialog Please click Open in the download dialog, then click Install Please click the "Downloads" icon in the Safari toolbar, open the first download in the list, then click Install {{::$
1. Za + Pawła w rocznicę śmierci, + żonę Jadwigę, ++ synów, synową, wnuka, zięcia oraz za ++ Stefanię i Józefa. 2. Do Bożej Opatrzności przez wstawiennictwo św. Tarsycjusza w intencji służby liturgicznej naszej parafii oraz w intencji ich rodzin. Środa – 22.11.2023 – Wspomnienie św. Cecylii. 6:30 –.
1. Obchodzimy dzisiaj III Niedzielę Adwentu. Zapraszamy na nieszpory o godz. 2. Rozpoczynamy dzisiaj Rekolekcje Adwentowe. Poprowadzi je ks. Tomasz Koryciorz,którego serdecznie witamy. Plan Rekolekcji kształtuje się następująco: Msze Święte z konferencją: niedziela 6:30, 8:00, 9:30, 11:00, 12:15, 16:00 poniedziałek: 9:00, 18:00; wtorek: 11:00 (dla starszych i chorych), 18:00; środa: 9:00; 18:00. Adoracja z czytaniem Pisma św.: poniedziałek, wtorek i środa o godz. 3. W salkach parafialnych odbywa się dzisiaj Kiermasz Adwentowy. Można tam nabyć ozdoby świąteczne, ciasta, pierniki, świece Caritas oraz poświęcone opłatki wigilijne. 4. Od poniedziałku do piątku o a w sobotę o zapraszamy na Roraty. Zapraszamy zwłaszcza dzieci i młodzież. W piątek nie ma Mszy św. szkolnej. 5. Wzorem lat ubiegłych Obok figury Matki Bożej ustawiony jest kosz na prezenty, które zostaną rozlosowane wśród dzieci, uczestniczących we mszach św. roratnich. 6. W poniedziałek o godz. spotkanie dla kandydatów do bierzmowania z klas VIII. 7. We wtorek o godz. Msza św. dla chorych i starszych z udzieleniem sakramentu chorych. Po Mszy św. zapraszamy na wigilijne spotkanie przy stole. 8. We wtorek o godz. spotkanie dla kandydatów do bierzmowania z klas III gim. 9. W środę od godz. odwiedziny chorych. Chorych zgłaszamy w zakrystii. 10. W czwartek o godz. spotkanie dla rodziców dzieci pierwszokomunijnych. piątek o godz. Roraty dla dorosłych. 12. Po wieczornej Mszy św. w piątek spotkanie dla młodzieży. 13. Apel Jasnogórski i Koronka do Bożego Miłosierdzia połączone z ucałowaniem relikwiiśw. Jana Pawła II w piątek o godz. 14. Nauka przedchrzcielna w sobotę o godz. w salkach parafialnych. 15. Spowiedź przedświąteczna: piątek sobota niedziela przed każdą Mszą św; wigilia 16. W przyszłą niedzielę gościć będziemy w naszej parafii ks. Jacka Krzemienia ze wspólnoty „Chleb Życia”, prowadzonej przez s. Małgorzatę Chmielewską. ks. Jacek wygłosi do nas kazania, a po mszach św. będzie można przed kościołem wesprzeć prowadzone przez wspólnotę dzieła. 17. Kolekta przyszłej niedzieli na potrzeby parafii. 18. Caritas Diecezji Gliwickiej wraz ze współorganizatorami – Radą Osiedla Łabędy, Zespołem Szkół Ogólnokształcących nr 2 i Miejską Biblioteką Publiczną serdecznie zapraszają w niedzielę 23. grudnia na do szkoły przy ul. Partyzantów 25 na Wigilię dla osób samotnych, bezdomnych i potrzebujących pomocy. Zapraszamy! 19. Na przełom maja i czerwca przyszłego roku planowana jest parafialna pielgrzymka do Włoch (Rzym, Asyż, Monte Sant’angelo, San Giovanni Rotondo, Lanciano, Loreto, Padwa, Wenecja). Termin: Cena: 290Eur + 1170Pln. Bliższe informacje oraz zapisy w zakrystii. Zapraszamy do wspólnego pielgrzymowania. 20. Przy wyjściu z kościoła można nabyć kolejny numer Gościa Niedzielnego oraz Małego Gościa Niedzielnego.
Anny. Kościół świętego Joachima i świętej Anny – dawny kościół parafialny, obecnie kościół filialny znajdujący się w mieście Annopol, w województwie lubelskim. Należy do dekanatu Zawichost diecezji sandomierskiej . Świątynia została wybudowana w 1740 roku i ufundowana przez Jana Tomasza Morsztyna. Wywiad z ks. Jackiem Kędzierskim zamieszczony na portalu (Tygodnik Regionu Rypińskiego Bagaż misyjny zostaje w sercu do końca – ks. Jacek Kędzierski z parafii Żałe Ksiądz Jacek Kędzierski od czerwca ubiegłego roku jest proboszczem parafii św. Anny w Żałem. W rozmowie z Darią Szpejenkowską opowiada o wcześniejszych doświadczeniach misyjnych oraz o nowym otoczeniu – Jest ksiądz nowym proboszczem w parafii Żałe, ale nie jest to pierwsza funkcja w życiu kapłańskim. Proszę przybliżyć swoją historię. – Moje życie kapłańskie było dość bogate. Wstępując na tę drogę, nie spodziewałem się, że może być tak różnorodne, że los może rzucić mnie w najdalsze zakątki świata właśnie dlatego, że poszedłem za głosem powołania. Pierwszy rok mojego kapłaństwa związany był z Rypinem. Zostałem tam posłany jako neoprezbiter, czyli nowy ksiądz, do parafii św. Stanisława Kostki. Ten rok na zawsze pozostawił we mnie dobre wspomnienie i sentyment do ziemi rypińskiej. Trwało to tak krótko, ponieważ ówczesny biskup ks. Zygmunt Kamiński posłał mnie na dalsze studia do Pampeluny w Hiszpanii. Po dwuletniej nauce uzyskałem tytuł magistra prawa kanonicznego Uniwersytetu Navarra. Powróciłem do Polski i pracowałem w kurii diecezjalnej. Chcąc jednak zrobić użytek ze znajomości języka hiszpańskiego, po rozmowach z kolegami misjonarzami zdecydowałem się na wyjazd na pięcioletni kontrakt do Peru. Pracowałem w tropikalnej części tego kraju, w peruwiańskiej Amazonii. – Jak wyglądała ta pierwsza misja? – Moja praca polegała głównie na odwiedzaniu indiańskich osiedli i wiosek położonych zarówno na obrzeżach miasta Iquitos tzw. stolicy peruwiańskiej dżungli, jak również wiosek położonych głęboko w dżungli, do których dopływało się łodzią. Podczas tych wizyt odwiedzałem żyjących tam ludzi w ich domach. Mieszkali w biednych szałasach. Udzielałem również sakramentów i odprawiałem msze. Większość mieszkańców już miała kontakt z naszą wiarą, ale również duża część dorosłych osób nie miała chrztu. Trzeba było ich uczyć podstaw wiary. – Jacy są peruwiańscy tubylcy? – Spotykałem tam ludzi biednych, ale szczęśliwych. Z reguły byli uśmiechnięci, życzliwi i spokojni, mówiący łagodnym głosem. Szybko nawiązywali kontakty. Byli bardzo gościnni, chętnie przyjmowali pod swój dach i dzielili się z trudem zdobytym jedzeniem. Należy zaznaczyć, że w dżungli są ograniczone warunki uprawy, więc ludzie tam mieszkający utrzymują się głównie ze zbieractwa i łowiectwa. – Czym różnią się od Polaków? – W odróżnieniu od Polaków, mieszkańcy dżungli nie martwią się o swój los. Polacy mają łatwiejsze życie, ale zbyt dużą wagę przywiązują do spraw materialnych i wpadają w spiralę zmartwień związanych z utrzymaniem i obowiązkami. W indiańskiej mentalności jest też dużo odwołań do czarów, mitów i szamanizmu. W Polsce, zwłaszcza na terenach wiejskich, także można jeszcze spotkać różne wierzenia, zabobony i gusła, ale są one w znacznie mniejszym natężeniu niż w Amazonii. – Mówi ksiądz o gościnności tych ludzi. Czy zawsze dobrze przyjmowali misjonarzy? – Wizyta misjonarza to święto dla wioski. Niezależnie od religijności, wszyscy przychodzą na spotkanie. Odnoszą się też z dużym szacunkiem do odwiedzającego ich księdza i nie stwarzają dystansu. Traktują tego typu gościa jak członka rodziny. – A co działo się po zakończeniu misji w Peru? – Po zakończeniu kontraktu wróciłem do kraju, ale myśli o dalszej pracy misyjnej do mnie powróciły. Podczas kilkuletniego pobytu w Polsce pracowałem jako dyrektor Katolickiego Radia Diecezji Płockiej w Ciechanowie. Po trzech latach myśli o wyjeździe zwyciężyły. Wybrałem się znów na misję, tym razem do Urugwaju. Uważałem, że ze względu na klimat i mentalność mieszkających tam ludzi pochodzących z Europy, będzie to praca łatwiejsza niż w Amazonii. Było jednak odwrotnie, gdyż Urugwaj jest krajem zlaicyzowanym, czyli praktycznie zanikły tam praktyki religijne. Dla przykładu, w miejscowości liczącej około 2,5 tys. mieszkańców na niedzielną mszę do kościoła przychodziło pięć osób, a w ciągu tygodnia nikt. Urugwajczycy nie byli wrogo nastawieni do wiary, lecz obojętni. Po roku pobytu w tym miejscu zdecydowałem się na powrót do Polski. Zanim trafiłem do Żałego, spędziłem dwa lata w Pomiechowie pod Modlinem jako wikariusz oraz katecheta w gimnazjum. Od czerwca 2016 roku pracuję jako proboszcz w parafii św. Anny w Żałem. To był uśmiech od losu, po prawie dwudziestu latach wróciłem w okolice Rypina. – Po kilku miesiącach sprawowania nowej funkcji można już ocenić tutejsze otoczenie. Jak podoba się księdzu parafia Żałe? – W porównaniu do parafii w Urugwaju, tutejsza społeczność jest głęboko religijna, zakorzeniona w chrześcijańskiej tradycji. Większość ludzi nie wyobraża sobie niedzieli bez mszy świętej i jakichkolwiek świąt bez wymiaru religijnego. Doceniam to i będę starał się służyć tej wspólnocie najlepiej jak potrafię, bo moja praca to służba dla innych. Po prostu się tu już zadomowiłem, gdyż spotkałem się z otwartością i życzliwością wielu osób. Podoba mi się też kościół i jego otoczenie. Wiem również, że mogę liczyć na wsparcie i życzliwość księży z rypińskiego dekanatu oraz sąsiadujących zakonników karmelitów w Oborach. To dla mnie bardzo ważne. – Co zauważył ksiądz w parafii podczas pierwszej kolędy? – Parafia przeżywa typową dla przemian społecznych na wsi ucieczkę młodych do miast za pracą i na studia. Wiele wiosek się wyludnia. Z rodziny siedmio czy ośmioosobowej, zostaje w domu dwoje emerytów. Charakter miejscowości się zmienia, ponieważ są atrakcyjne turystycznie. Powstaje wiele domków letniskowych. Zmieniają się gospodarstwa. Te mniejsze znikają na rzecz większych. Cieszę się jednak, że mieszkańcy są życzliwi i bardzo gościnni. Spotkałem się z pozytywnym odbiorem. To właśnie sprawia, że chciałbym pracować tu jak najdłużej. – Czego ksiądz nauczył się podczas misji, co można przekazać polskim wierzącym? – Lata spędzone wśród Indian nauczyły mnie prostoty i tego, by nie zwracać uwagi na sprawy materialne. To jest czysta ewangelia, nie troszczę się zbytnio o to, co jeść i pić. Ojciec Niebieski dba o nasze potrzeby. Ważne jest, by odkrywać szczęście w byciu wśród ludzi i dla ludzi, zarówno w życiu kapłańskim, jak i w każdym innym powołaniu. – Dziękuję za rozmowę. Rozmawiała Daria Szpejenkowska28 października 2023 28 października 2023 Parafia Św. Anny Anny 1.Dzisiejsza niedziela, jak wszystkie pozostałe w ciągu roku liturgicznego, przypomina nam o zmartwychwstaniu Pana Jezusa.
\ Święcenia diakonatu W sobotę, 31 maja podczas Mszy św. o godz. 11:00 Ks. Biskup Roman Marcinkowski udzielił w naszej Katedrze święceń diakonatu czterem klerykom V kursu Wyższego Seminarium Duchownego w Płocku. Bycie diakonem, kapłanem, biskupem to nie zawód. Jezus nie wybrał nas do zawodu, ale do służby, która staje się przyjaźnią z Nim – mówił bp Marcinkowski.„To dzień wielkiej radości dla diecezjalnego Wieczernika. Niech ten sakrament zakorzeni się w waszych sercach. Niech tajemnica święta Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny, w które przyjmujecie święcenia diakonatu, przypomina wam, że łaskę święceń nie przyjmujecie dla siebie, lecz po to, aby nieść ją do innych” . Dodał, że z pragnieniem serca i dobrą wolą przystępują do ołtarza, bo chcą służyć Chrystusowi, sługa zaś to ten, kto „dobrowolnie i z własnej woli przy swym panu”. Zupełnie inna jest mentalność niewolnika, który „czuje na sobie jedynie przymus i ciężar pracy, i chce uciec od swego Pana”. Natomiast klerycy tego dnia „wyrażają pragnienie służenia Chrystusowi i Jego Kościołowi”. Być sługą Chrystusa oznacza przyjmować słowo Pana i nim żyć, to znaczy: rozważać je, głosić i pozostać jemu wiernym, choćby za cenę zlekceważenia, wyśmiania, wyszydzenia ze strony świata - stwierdził hierarcha. Zauważył także, że taka służba za cenę największej wierności wydawać się może przegraną, a jednak to właśnie nad swymi przyjaciółmi Jezus się modlił w Wieczerniku: „Słowo Twoje jest prawdą, uświęć ich w prawdzie”. Biskup podkreślił także, że „tylko sługa Jezusa zwycięży złość świata”. Przestrzegał też nowych diakonów, by nie utracili ducha służby, nie podeptali świętości diakonatu, który przyjmują oraz „nie utracili azymutu ku Chrystusowemu kapłaństwu, do którego dążą”. Święcenia diakonatu przyjęło czterech kleryków z czwartego kursu. Podczas święceń nowi diakoni zobowiązali się do celibatu, posłuszeństwa biskupowi i jego następcom, wiernego głoszenia Słowa Bożego i posługi sakramentalnej. Odtąd nowi diakoni będą mogli czytać Ewangelię, głosić kazania, przewodniczyć modlitwom, udzielać chrztu, błogosławić śluby, udzielać Komunii św., nosić wiatyk do chorych, przewodniczyć obrzędowi pogrzebu, spełniać dzieła miłosierdzia. W czasie obrzędu święceń diakonatu złożyli też przyrzeczenia codziennego odmawiania Liturgii Godzin (brewiarza). /za KAI/ Święcenia przyjęli: Paweł Baliński z parafii św. Anny w Żałem Tomasz Dec z parafii św. Katarzyny w Dobrzyniu nad Drwęcą Piotr Gadomski z parafii św. Stanisława w Bieżuniu Mateusz Stępka z parafii Miłosierdzia Bożego w Skępem Polecajmy nowych diakonów w naszych modlitwach! fot. Krzysztof Drzazgowski Foto relacjaParafia Rzymskokatolicka pw. św. Anny w Kolnie Menu: Start Aktualności — Ogłoszenia parafialne — Wydarzenia O parafii Duszpasterze Porządek mszy świętych i nabożeństw Wspólnoty — Służba liturgiczna — Rodzina Radia Maryja — Koła Żywego Różańca — Odnowa w Duchu Świętym — Ruch Obrony życia — Wspólnota Krwi
W Żałem we wczesnym średniowieczu istniał gród, grodzisko zachowało się na skraju jeziora. W 1825 r. wzmiankowano ruiny budowli, być może zamku Żelskich. Pierwotna świątynia pw. św. Wojciecha powstała zapewne już w XIII w. jako świątynia grodowa. Miejscowość wymieniona została po raz pierwszy w 1252 r. Z 1450 r. pochodzi pierwsza wzmianka źródłowa o wikariuszu Mikołaju. Biskup płocki Wincenty Przerębski herbu Nowina 13 kwietnia 1502 r. odnowił erekcję parafii, do której należało wówczas 7 wiosek, a uposażenie proboszcza stanowiły 3 łany ziemi. W 1598 r. drewniany, konsekrowany kościół, istniejący już w 1564 r., wymagał nowego sufitu. Kolejną świątynię pw. św. Anny i św. Wojciecha wzniesiono ok. 1680 r. W II połowie XVIII w. ks. Antoni Lisicki, obok stojącego jeszcze starego kościoła, zbudował nowy, konsekrowany w 1780 r. przez biskupa sufragana Michała Jana Nepomucena Żurawskiego herbu Trzaska. Obiekt miał rozmiary 18 x 10 m; wewnątrz umieszczono trzy ołtarze przeniesione ze starej świątyni. Już w 1912 r. rozpoczęto zbiórkę materiałów na budowę nowej świątyni, co przerwała I wojna światowa. Do tej idei powrócił ks. Eustachy Grochowski po wizytacji kanonicznej biskupa płockiego Antoniego Juliana Nowowiejskiego w 1923 r. W 1925 r. projekt został zamówiony u architekta Jarosława Wojciechowskiego z Warszawy, zaś w czerwcu 1929 r. rozpoczęto wykopy pod fundamenty nowej świątyni na placu, ofiarowanym przez sukcesorów folwarku Żałe po śmierci Adolfa Chełmickiego. Biskup sufragan Leon Wetmański 29 sierpnia 1931 r. poświęcił kamień węgielny, w 1936 r. zasklepiono budowlę, wykonano tynki i witraże według projektu J Śliwińskiego. Kościół został poświęcony przez ks. Stanisława Gogolewskiego, dziekana rypińskiego, 14 marca 1937 r., zaś konsekracji dokonał biskup sufragan płocki Leon Wetmański 1 czerwca 1939 r. Stary kościół rozebrano w 1938 r. W 1936 r. ufundowano ołtarz główny, wykonany przez Piotra Dąbka z Brodnicy, z użyciem elementów ołtarza ze starego kościoła. W polu centralnym obraz św. Anny (mal. ks. A. Dmochowskiego z Płocka); w 1939 r. dorobiono mensę kamienną i konsekrowano go. W kaplicy bocznej ołtarz Serca Jezusowego, wykonany przez Piotr Dąbka. W 1948 r. kościół został otynkowany. 8 maja 1950 r. pożar uszkodził prezbiterium i główny ołtarz. Po tym wydarzeniu w 1950 r. polichromię wykonano według projektu Władysława Drapiewskiego (odnowiona w 1993 r.), w latach 1954-1955 w 1956 r. ufundowano nowy ołtarz główny w miejsce spalonego, z obrazem św. Anny (mal. Leon Drapiewski z Poznania) oraz ołtarz boczny ku czci Matki Bożej (wykonali: Zofia i Zbigniew Kowalscy z Krakowa); obok ołtarza bocznego obrazy Matki Bożej (ze starego kościoła) i NMP Nieustającej Pomocy, przywieziony z Rzymu w 1903 r., pobłogosławiony przez papieża Leona XIII. W 1957 r. zakupiono ołtarz boczny ku czci św. Józefa (wykonali: Zofia i Zbigniew Kowalscy z Krakowa); obok ołtarza obrazy: św. Andrzeja Boboli i św. Stanisława Kostki. Resztę wyposażenia wnętrza stanowią: ambona i trzy konfesjonały. W 1960 r. założono posadzkę terakotową, zaś w 1964 r. zakupiono trzy nowe dzwony: „Stanisław-Wojciech”, „Wniebowzięta”, „Anna”. W 1966 r. Zygmunt Kamiński z Warszawy wykonał 15-głosowe organy o trakturze pneumatycznej. Chrzcielnica z drewna z 1937 r. Dekretem biskupa płockiego Bogdana Mariana Sikorskiego z 2 czerwca 1976 r. wioski: Brzuze i Lisiaki zostały odłączone od parafii Żałe i przyłączone do parafii Ostrowite. Na początku XXI w., w latach 2000-2018, w świątyni odnowiono wszystkie ołtarze, wstawiono nowe ławki wzdłuż ścian i zakupiono nowe żyrandole. Zostało też odnowione ogrodzenie kościoła i cmentarza parafialnego oraz położono polbruk przy tych obiektach. W czasie wojny po aresztowaniu ks. prefekta Mariana Jaroszka w październiku 1939 r., który przeżył obóz koncentracyjny w Dachau i po wyzwoleniu powrócił do parafii, nabożeństwa w Żałem odprawiał najpierw sam jej proboszcz, ks. Eustachy Grochowski, a po jego śmierci od 1941 r. ks. W. Kalinowski z diecezji chełmińskiej, duszpasterzujący w Rogowie. Drewnianą kaplicę pw. św. Jakuba w Studziance (Kleszczynie) zbudowany w 1704 r. z fundacji Jana Działokowskiego odnowił w 1720 r. Franciszek Działokowski, co poświadcza napis na wewnętrznej belce kaplicy. Swoją nazwę Studzianka wzięła od studni, którą zaopatrywało i wciąż zaopatruje znane już w XVI w. źródełko z wodą, po którą przybywali pielgrzymi z różnych zakątków świata, sanktuarium stoi bowiem na szlaku św. Jakuba. W 1725 r. miało tu mieszkać trzech pustelników. Kościół remontowano w 1842 r. zakładając nowe podwaliny i blaszany dach, który zmieniono w 1931 r. W 1905 r. zbudowano nowy ołtarz w stylu renesansowym, a w 1907 r. zakrystię. W latach 30. XX w. nowe fundamenty, blachę na dach i renowację świątyni przeprowadził ks. Eustachy Grochowski. W kaplicy znajduje się słynący łaskami obraz Świętej Rodziny. Oryginał pochodził z początku XVIII w.; w 1904 r. wykonano jego kopię (mal. Milewski), zaś poświęcił go 8 kwietnia 1905 r. ks. Józef Rościszewski, dziekan rypiński. Obok obrazu umieszczone są liczne wota z XVIII-XX w. W pobliżu kaplicy znajduje się źródło, a obok niego murowana kapliczka, wzniesiona w 1907 r. przez ks. Franciszka Wiktora Borysowicza; barokowy krucyfiks pochodzi z XVIII w. Komisja powołana przez biskupa płockiego Andrzeja Stanisława Kostkę Załuskiego w 1753 r. potwierdziła nadzwyczajność doznawanych w Studziance łask.
Położenie na mapie województwa lubelskiego. Parafia św. Anny. św. Anna, patronka parafii z Maryją i Jezusem w ołtarzu głównym kościoła. Parafia św. Anny w Białej Podlaskiej – parafia rzymskokatolicka w Białej Podlaskiej.Ze względu na obecną sytuację epidemiczną organizatorzy zdecydowali, że w uroczystościach beatyfikacyjnych Prymasa Tysiąclecia kard. Stefana Wyszyńskiego i m. Elżbiety Róży Czackiej w niedzielę 12 września 2021 r. udział wezmą jedynie przedstawiciele poszczególnych diecezji. Na czele delegacji z diecezji płockiej staną księża biskupi: biskup płocki Piotr Libera i biskup pomocniczy Mirosław w delegacji diecezjalnej znaleźli się przedstawiciele kapłanów oraz wiernych świeckich. Osoby świeckie będą reprezentowane przez członków wspólnot, ruchów i stowarzyszeń katolickich działających w diecezji, a także przedstawicieli szkół podstawowych z terenu diecezji płockiej, które noszą imię bł. kard. Stefana to szkoły w Lelicach (parafia św. Stanisława w Bonisławiu), Goławinie (parafia św. Mateusza w Smoszewie), Borzyminie (parafia św. Anny w Żałem), Morawach (parafia św. Wojciecha w Stupsku), Nowym Duninowie (parafia św. Mikołaja w Nowym Duninowie, Wróblewie (parafia św. Rocha w Radzanowie n. Wkrą), Siedlinie (parafia św. Michała Archanioła w Płońsku), Obrytem (parafia św. Jana Chrzciciela w Obrytem).Delegacja diecezjalna liczyć będzie 70 dr Marcin dyrektora Wydziału DuszpasterskiegoKurii Diecezjalnej Płockiejfot..
parafia św anny w żałem
